Dziękuję

fot. zdjęcie własne

Równo 6 lat temu zaczęłam pisać swój wirtualny pamiętnik.

Tonęłam we łzach.
Rozpacz wylewała się ze wszystkich stron naczynia, które nie zdołało jej już dłużej pomieścić.
Czułam się niekochana.
Skrzywdzona.
I osamotniona.
Z głową pełną myśli i pytań.
Nie rozumiałam swojej drogi.
A ból jaki sprawiało uczucie bezsilności wydawał się nie do zniesienia.
Dziś wiem, że to nie bezsilność była przyczyną tego bólu.
To był opór.
Brak zgody i akceptacji na to co się wydarza.

6 lat temu wydawało mi się, że to już koniec.
Że dłużej nie wytrzymam.
Nie udźwignę.
I nie dam rady.

I ten koniec okazał się początkiem.

Nowej drogi.

Tak więc zaczęłam pisać swój wirtualny pamiętnik.
Z myślą i nadzieją, że jest gdzieś tam ktoś, kto zrozumie.
Tak naprawdę od samego początku pisałam do samej siebie.
Przelewanie tego, co potrzebowało się wybrzmieć okazało się najlepszą formą autoterapii.
Jednocześnie stałam się obserwatorem własnej przemiany.
Świadkiem własnych narodzin.

Jestem wdzięczna za moc jaką dało mi pisanie,
Choć dziś dość krytycznie podchodzę do moich dawnych wpisów.
Zdecydowałam jednak, że ich nie usunę.
Są moją historią. Świadectwem. Definiują moją osobę.
Nawet jeśli są bardzo niedoskonałe.

Dziękuję Wszystkim, którzy towarzyszyli mi w tej drodze.
Dziękuję za ogrom mądrości, życzliwości i wsparcia jakie otrzymałam w komentarzach (z tego miejsca w kolejności, w jakiej Was tu poznałam, ściskam: Jagodo, Odysie i Sowo).

Dziękuję Wam.

Ps. Pamiętnik nadal będę prowadziła.
By móc napisać to, co ma potrzebę zamanifestowania się.
Choć może już nie z taką częstotliwością jak kiedyś.

Ayo, 13.12.2020